افکار ناشناخته ی من

یا نفهمیدن معنی دوست داشته شدن ...

هرچند قبول ندارم این رو

به نظرم نوعی امیدواری احمقانه برای به پرواز درآوردن یک ماهی و تلاش شبانه روزی در این راه می تونه باشه. 

همونقدر دیوانه وار

همونقدر دست نیافتنی

همونقدر نیازمند معجزه (معلومه باور دارم که ممکنه معجزه رخ بده و ماهی یه روز پرواز کنه؟)

دقیقا مثل دویدن رو تردمیل

باید بیشتر از سرعت تردمیل بدوی تا برسی

عرق بریزی 

جون بکنی

احتمال سال های زیادی از عمرت رو صرفش کنی بدون کوچکترین تغییری

اما اگه خستی نشی و با نیروی بیشتری بدوی میرسی

میتونی بری جلوتر

حالا میرسیم به اینکه آیا ارزش این همه انرژی و زمان رو داره یا نه... بستگی له شخصش داره خب

حتی معتقدم اون آدم رو هم میشه با صبر و حوصله و فداکاری زیاد آدم کرد

فقط اگه بدونی ذاتش اینطوری نیست و لیاقتش رو داره

بخوایم راجب خودمون و بر اساس تجربه حرف بزنیم که من صفر صفرم در این مورد

داداشم هم کوچیکتر از خودمه

فقط از روی داستان هایی که خوندم گفتم و قطعا توی دنیای واقعی خیلی سختتره. شاید هم اگه خودم صدمه دیده بودم اینقدر شاعرانه حرف نمی زدم. 

نمی دونم.

فقط امیدوارم :)

هی...

ولی یه چیز زندگی با داستانها فرق می کنه و اونم فراموشیه

خواننده اتفاق صفحه ی قبل رو فراموش نمی کنه اما روزهای قبل خودش رو چرا

یا شاید عادت می کنه

بعد یه مدت دیگه غصه نمی خوره بابتش

هر از گاهی یادش می افته و آه میکشه اما به زندگیش ادامه میده و روزهای خوب فردا رو می سازه

ایشالا فرداهاتون بهتر از دیروزتون باشه :)

تهش هیچه و فقط آزار دیدن اون که عاشقه 

اون  هیچوقت عشقتو نمیبینه هیچ وقت 

اگه بتونی و بشه 

بعضی وقتا خیلی سخته ، گاهی خیلی طول میکشه ، گاهی وقتا باید یه عشق بزرگ تر وارد بشه تا اونو بیرون کنه 

ولی خب همیشه زخمش میمونه به یادگار 

اوهوم کاملا درسته 👌

میدونی بحث اون کمرنگیه و از یاد رفتنس وگرنه همیشه داریش 

البته اگه واقعی باشه نه از اینا که دم به دیقه عاشق یکی میشن